Լավրովն ասում է. «Բոլորին հայտնի է, որ 2020-ին հնարավորություն կար ավելի շուտ հասնել կրակի դադարեցմանը, բայց ես դա թողնում եմ պատմաբաններին»։ Բայց այս պահին դեռ 2023 թվականն է, և պատմաբաններն այստեղ առայժմ որևէ անելիք չունեն։ Մենք դեռևս վերացած ժողովուրդ կամ կորսված պետականություն չենք։ Հետևաբար, սա լրիվ ուրիշ, կենդանի արձագանք է ենթադրում։

2023 թվական, մայրաքաղաք Երևան: Մետրո կառուցող ու տիեզերք արբանյակ բաց թողնող երկրի կենտրոնական հրապարակները տակավին ավլում են չոլերից հավաքած ու պատահական բուսականությունից պատրաստված ավելներով։ Պետք է ենթադրել, որ իսկական ավելների ու մաքրման մյուս պարագաների գումարները մսխվել են՝ ավանդույթի համաձայն։

Ռուս-ուկրաինական պատերազմի արդեն կոնկրետ արդյունքներից մեկը ռուսական «Վագներ» մասնավոր ռազմական ընկերության հայտնությունն է։ Եվրոպական լավագույն ռազմական հանդերձանքով, կապի միջոցներով, անհատական դաշտային ապահովության միջոցներով, ժամանակակից հրետանիով, տանկերով զինված ուկրաինական բանակը մարտադաշտում զիջում է արկածախնդիր Պրիգոժինի սաներին, ընդ որում, այս միավորման մարտիկները գերազանցում են նաև ռուսական կանոնավոր բանակին և չեչեն գրոհայիններին մարտավարական հմտություններով։

Երբ դու չես զբաղվում քաղաքականությամբ, քաղաքականությունը զբաղվում է քեզնով: Դու չես զբաղվում, աջդ քաշել մի անկյունում ծվարել ես, քթիդ տակ փնթփնթում ես ու դժգոհ ես, իսկ իրենք քանդում են` թատրոն, համալսարան, եկեղեցի, խաչերն են քանդում, հետո կպահանջեն աղոթքը դարձնել նամազ, թուրքիայից փոքրիկ «կովրիկներ» կբերեն (բիզնեսը կզարգանա), կասեն՝ ծնկի՛ր, կասեն՝ ալլահը վկա, ծնկի՛ր ու գլուխդ խփի՛ր հողին:

Երկիրը դարձրին թատրոն, ու հիմա թատրոնում թատրոն են փակում: Բայց ինձ ավելի շատ մտահոգում է թատրոնի անունը` գոյ-գոյություն-լինելություն: Ահա թե մեր ինչն են փակում փթիրները:

Շուրջ հազար տարի չունենաս պետականություն (1045-ից՝ բացառությամբ 1918-20թթ.), մինչ այդ, բազմիցս կորցնես ու վերականգնես այն, բայց վերոնշյալ հազարամյակներից հանրությունը իմանա ընդամենը 2 դավաճանի անուն՝ Վասակ Սյունի (5-րդ դար) և Պետրոս Գետադարձ (11-րդ դար): Եվ, ինչպես երեկ պարզվեց, առաջինը (վասակ) արդեն «դավաճան չէ»:

Շաբաթ օր էր տնից դուրս եկա տան համար շաբաթական գնումներ անելու։ Հարևան շենքի անկյունում բանջարի Մարգոն (թաղային միրգ բանջարեղենի խանութի վաճառողուհի Մարգարիտան) դիմացից կտրեց։

70 տարի առաջ բեղերով մեկն ասում էր. -Ո՞վ է հիմա հիշում հայերի ցեղասպանությունը: Էսօր ուրիշ բեղերով մեկն է երևի մտածում. -Ո՞վ է հիմա հիշում շրջափակված Արցախը:

Հայ պոեզիան զարգացման երկարատև ու արգասաբեր ճանապարհ է անցել։ Սկզբնավորվելով թերևս քրմական ու գուսանական միջավայրերում, այն գրականության զարգացման բոլոր փուլերում՝ իր գրավոր ու բանահյուսական դրսևորումներով, ստեղծել է բանաստեղծական մնայուն ու բարձրակարգ գործեր․ Գողթան երգեր, շարական, տաղ, գանձ, խաղ, հայրեն ու խաղիկ, ապա նաև բանաստեղծության դասական ու նոր գրթե բոլոր տեսակները։ Art365-ը ներկայացնում է հին ու միջնադարյան հայ պոեզիայի և պոետների վերաբերյալ անհայտ ու հետաքրքրի փաստեր։

2022 թ. Հայաստանում իրավիճակի վերաբերյալ ԱՄՆ պետդեպի հրապարակած մարդու իրավունքների մասին զեկույցն արձանագրում է նաև հետևյալ խնդիրները.